خانه موزه تاریخی خانه‌‌‌ای با اهمیت تاریخی است که به موزه تبدیل شده است. اثاثیه تاریخی ممکن است به گونه‌‌‌ای نمایش داده شود که منعکس کننده مکان و کاربرد اصلی آنها در یک خانه باشد. خانه موزه‌های تاریخی با استانداردهای مختلفی از جمله شورای بین‌المللی موزه‌ها نگهداری می‌شوند. خانه‌ها به دلایل مختلف به موزه تبدیل می‌شوند. به عنوان مثال، خانه‌های نویسندگان مشهور اغلب به موزه‌های خانگی نویسنده برای حمایت از گردشگری ادبی تبدیل می‌شود.

در باره

خانه آن فرانک
خانه موزه‌های تاریخی گاهی اوقات به عنوان «موزه حافظه» شناخته می‌شوند، که اصطلاحی است که به این معنی است که موزه شامل مجموعه‌ای از آثار خاطرات مردمی‌است که زمانی در آنجا زندگی می‌کردند. اغلب از متعلقات و اشیاء ساکنان تشکیل شده است - این رویکرد بیشتر به اصالت مربوط می‌شود. برخی از موزه‌ها پیرامون شخصی که در آنجا زندگی می‌کرده یا نقش اجتماعی آن خانه سازماندهی شده‌اند. خانه موزه‌های تاریخی دیگر ممکن است به طور جزئی یا کامل بازسازی شوند تا داستان یک منطقه خاص، طبقه اجتماعی یا دوره تاریخی را روایت کنند. «روایت» مردمی‌که در آنجا زندگی می‌کردند این رویکرد را هدایت می‌کند و نحوه تکمیل آن را دیکته می‌کند. در هر نوع موزه، بازدیدکنندگان از طریق توضیح و کاوش در تاریخ اجتماعی، با ساکنان قبلی آشنا می‌شوند.

ایده خانه موزه تاریخی برگرفته از شاخه‌‌‌ای از تاریخ به نام تاریخ اجتماعی است که صرفاً بر اساس مردم و شیوه زندگی آنها استوار است.[1] در اواسط قرن بیستم در میان دانشمندانی که به تاریخ مردم علاقه مند بودند، بر خلاف مسائل سیاسی و اقتصادی، بسیار محبوب شد. تاریخ اجتماعی همچنان شاخه‌‌‌ای تأثیرگذار از تاریخ است. فیلیپ جی. اتینگتون، استاد تاریخ و علوم سیاسی، به تاریخ اجتماعی و رابطه آن با مکان‌ها بیشتر می‌افزاید:

ویلاهای نزدیک ساحل و استخردار رزرو کنید

«همه کنش‌های بشری می‌گیرد و می‌سازد. گذشته مجموعه مکان‌هایی است که با عمل انسان ساخته شده است. تاریخ نقشه این مکان‌ها است».[2]
به دنبال این حرکت تاریخی، مفهوم «موزه‌های فضای باز» برجسته شد.[3] این نوع خاص از موزه‌ها مترجمانی در لباس داشتند که زندگی جوامع در دوره‌های قبل را بازسازی می‌کردند، که سپس برای مخاطبان مدرن اجرا می‌شد. آن‌ها اغلب ساختمان‌های معماری چوبی بزرگ یا مکان‌ها و مناظر بیرونی را اشغال می‌کردند که مطابق با آن دوران بود و به اصالت می‌افزاید.

حافظه جمعی

نمای داخلی دیوان دوک در مرکز شهر امان، اردن
حافظه جمعی گاهی اوقات در احیای خانه موزه‌های تاریخی استفاده می‌شود. با این حال، همه خانه موزه‌های تاریخی از این رویکرد استفاده نمی‌کنند. مفهوم حافظه جمعی از فیلسوف و جامعه شناس موریس‌هالبواکس، در "مجموعه خاطرات جمعی" ("درباره حافظه جمعی"، 1950) سرچشمه گرفت. این پایان نامه گسترده به بررسی نقش افراد و مکان می‌پردازد و اینکه چگونه حافظه جمعی نه تنها با فرد مرتبط است بلکه یک تجربه مشترک است. همچنین بر روشی که حافظه فردی تحت تأثیر ساختارهای اجتماعی قرار می‌گیرد، به عنوان راهی برای ادامه اجتماعی شدن از طریق تولید حافظه به عنوان تجربه جمعی، تمرکز کرد.