ایده خانه موزه تاریخی برگرفته از شاخه‌‌‌ای از تاریخ به نام تاریخ اجتماعی است که صرفاً بر اساس مردم و شیوه زندگی آنها استوار است.[1] در اواسط قرن بیستم در میان دانشمندانی که به تاریخ مردم علاقه مند بودند، بر خلاف مسائل سیاسی و اقتصادی، بسیار محبوب شد. تاریخ اجتماعی همچنان شاخه‌‌‌ای تأثیرگذار از تاریخ است. فیلیپ جی. اتینگتون، استاد تاریخ و علوم سیاسی، به تاریخ اجتماعی و رابطه آن با مکان‌ها بیشتر می‌افزاید:
«همه کنش‌های بشری می‌گیرد و می‌سازد. گذشته مجموعه مکان‌هایی است که با عمل انسان ساخته شده است. تاریخ نقشه این مکان‌ها است».[2]
به دنبال این حرکت تاریخی، مفهوم «موزه‌های فضای باز» برجسته شد.[3] این نوع خاص از موزه‌ها مترجمانی در لباس داشتند که زندگی جوامع در دوره‌های قبل را بازسازی می‌کردند، که سپس برای مخاطبان مدرن اجرا می‌شد. آنها اغلب ساختمان‌های معماری چوبی بزرگ یا مکان‌ها و مناظر بیرونی را اشغال می‌کردند که مطابق با آن دوران بود و به اصالت می‌افزاید.
حافظه جمعی
نمای داخلی دیوان دوک در مرکز شهر امان، اردن
حافظه جمعی گاهی اوقات در احیای خانه موزه‌های تاریخی استفاده می‌شود. با این حال، همه خانه موزه‌های تاریخی از این رویکرد استفاده نمی‌کنند. مفهوم حافظه جمعی از فیلسوف و جامعه شناس موریس‌هالبواکس، در "مجموعه خاطرات جمعی" ("درباره حافظه جمعی"، 1950) سرچشمه گرفت. این پایان نامه گسترده به بررسی نقش افراد و مکان می‌پردازد و اینکه چگونه حافظه جمعی نه تنها با فرد مرتبط است بلکه یک تجربه مشترک است. همچنین بر روشی که حافظه فردی تحت تأثیر ساختارهای اجتماعی قرار می‌گیرد، به عنوان راهی برای ادامه اجتماعی شدن از طریق تولید حافظه به عنوان تجربه جمعی، تمرکز کرد.
«هر جنبه، هر جزئیات این مکان فقط برای اعضای گروه معنایی هوشمندانه دارد، زیرا هر بخشی از فضای آن با جنبه‌های گوناگون و متفاوت ساختار و زندگی جامعه آنها، حداقل آنچه در آن استوار است، مطابقت دارد. [4]
نمونه‌‌‌ای از سایتی که از حافظه جمعی استفاده می‌کند پارک یادبود صلح هیروشیما در ژاپن است. بازسازی شد و بر اساس دیالکتیک حافظه است، با این حال شامل جشنواره‌های شادی برای پوشاندن آشفتگی نیز می‌شود. متن ردپای هیروشیما (1999) نگاهی به اهمیت حافظه جمعی و چگونگی تعبیه آن در فرهنگ و مکان دارد. بنابراین، حافظه جمعی نه تنها در یک خانه یا ساختمان ساکن است، بلکه در فضای بیرون نیز طنین انداز می‌شود - به ویژه زمانی که یک رویداد تاریخی مانند جنگ رخ داده است.
تا حالا ویلای استخر دار رزرو کردی
رام کردن خاطره‌‌‌ای که در پروژه‌های بازآفرینی شهر مشاهده می‌شود، میانجیگری‌ها و جلوه‌های محلی نیروهای ساختاری فراملی و ملی را آشکار می‌کند.[5]
ایجاد مشکل‌ساز حافظه جمعی در خانه موزه‌های تاریخی زمانی رخ می‌دهد که روایت اعضای غیر خانواده نادیده گرفته شود، نادیده گرفته شود، یا به طور کامل رد شود. در جنوب ایالات متحده، موزه‌های مزرعه (خانه‌های سابق بردگان) بخش قابل توجهی از جامعه موزه را تشکیل می‌دهند و به حافظه جمعی نژادی ایالات متحده کمک می‌کنند. از آنجا که موزه‌ها مسئول «ساخت هویت، حافظه فرهنگی و جامعه» هستند[6]، غفلت از گنجاندن روایت همه افرادی که در آنجا زندگی می‌کردند خطرناک است. در حالی که برخی از روایت‌های موزه‌های مزرعه پس از اعتراض مردم و آکادمی‌تغییر کرده‌اند، «موزه‌های مزرعه‌ای منعکس می‌کنند، ایجاد می‌کنند و به شیوه‌های نژادپرستانه درک و سازمان‌دهی جهان کمک می‌کنند»[7] با محدود کردن یا حذف روایت ساکنان برده شده.